Poezi nga Pablo Neruda

Admin

Admin

Administrator

Post : 239
Points : 531
Reputation : 9

Trup Gruaje

Trup gruaje, kodra
te bardha, kofshe te bardha
Ti i ngjan botes ne castin e krijimit
Trupi

im prej fshatari te pagdhendur te leron,
E ben te shpertheje nga
fundi i dheut biri.

Isha i vetem si nje tunel, zogjte me
largoheshin
e nata brenda meje kishte pushtet te pafre.
Per te
mbijetuar te mora ty si nje arme,
si shigjeten ne harkun tim, si
gurin ne habe.

TANI MBAROI ORA E HAKMARRJES E UN TE DUA
trup
lekure, lemyshku, qumesht
trup lakmues e i qete.

Ah kupat e
qumshtit, ah syte kur me mungojne
Ah trendafilat e pubetit , ah zeri
yt i trishte e i lehte

Trup gruaje, do qendroj nen hirin tend
etja

ime , rruga ime ne medyshje ankthi qe s'ka fund
Kanale te errta ku
zbret etja ime e perjetshme
Ku zbret mundi dhe dhimbja qe s'iken
kurre nga une.

Mon Dec 20, 2010 4:30 pm by **Admin** · Mon Dec 20, 2010 4:30 pm by **Admin**

Kush je ti, kush je?

Duke
menduar, duke pleksur hije në vetminë e thellë.

Edhe ti je larg,
oh, më larg se të gjithë.

Duke menduar, duke çliruar zogj, duke
zhdukur imazhe,

duke varrosur drita.

Këmbanore mjegullash,
kaq të largëta, atje në lartësi !

Duke mbytur rënkime, duke
thërmuar shpresa të errëta,

mullis i heshtur,

Nata bie si
kafshatë në këmbët e tua,

larg nga qyteti.

Prania jote më
është e huaj, kureshtare si një objekt.

Mendoj, ec gjatë, jeta
ime para teje.

Jeta ime para të gjithëve, jeta ime e ashpër.

Britma
përballë detit, mes guriçkave,

që vrapon e lirë, e marrë nëpër
avullin e detit.

Tërbimi i trishtë, bitma, vetmia e detit.

Bleronjëse,
e ashpër, nderë drejt qiellit.

Ti, çfarë ishe aty, ç’përthyerje,
ç’purtekë

të asaj freskoreje të pamatë?

Ishe larg si
tani.

Zjarr në pyll !

Përvëlon në kryqe kaltëroshe.

Përvëlon,
zhurit, përflak, përshkëndit në pemë drite.

Lëshohet,
brambullit.

Zjarr, Zjarr.

E shpirti im i plagosur vallëzon
prej bujashkave të zjarrta.

Kush thërret?

Ç’qetësi e
populluar jehonash.?

Çast i mallit, çast i gëzimit, çast i
vetmisë,

çast imi mes të gjithave!

Guackë në të cilën era
kalon duke kënduar.

Kaq pasion vaji mbërthyer pas trupit tim.

Tronditje
e të gjitha rrënjëve,

Sulm i të gjitha dallgëve !

Endej,
i gëzuar, i trishtuar, i pambarim, shpirti im.

Duke menduar,
duke varrosur dritën në vetminë e thellë.

Kush je ti, kush je?

Mon Dec 20, 2010 4:28 pm by **Admin** · Mon Dec 20, 2010 4:28 pm by **Admin**

Ode kumbulles.

..Qe nga ajo kohe
toka, dielli,
bora,
rrebeshi ne tetor,
te derdhura neper rruge,
gjithcka,
drita
, uji,
lane
ne kujtesen time
kundermimin
dhe
tejdukshmerine
e kumbulles:
jeta
ovalezoi ne nje kupe
rrezellimin,
hijet,
freskin e saj.
Oh puthje
e gojes
pas asaj
kumbulle,
dhembe
dhe buze
mbushur
me ambren eremire
te
drites
se lengshme te kumbulles!

by Sponsored content

Poezi nga Pablo Neruda

Poezi nga Pablo Neruda

Admin

Latest topics